De opportuniteitskosten van de democratie – Econlib

• Een boekrecensie van Democratie voor drukke mensendoor Kevin J. Elliott.

Khet boek van evin J. Elliott uit 2023, Democratie voor drukke mensenis voor iedereen die geïnteresseerd is in liberaal-democratische politiek. Het boek is vooral de moeite waard voor klassieke liberalen omdat het onderwerpen behandelt die vaak aan klassiek liberale democratische commentatoren voorbijgaan en de opportuniteitskosten serieus neemt.

De inleiding begint met het uitleggen van ‘drukte’ en de relevantie ervan voor de democratische politiek. In deel I pleit Elliott voor een realistisch minimumniveau van democratische participatie. In deel II bespreekt hij institutionele hervormingen voor een meer inclusieve democratie.

Voor Elliott beperkt de drukte zich niet tot de eisen van een krachtige carrière waar slechts enkele mensen last van hebben. Het beïnvloedt iedereen. Gemarginaliseerde groepen die hun weg zoeken naar discriminatie zijn druk bezig. Immigranten die sociale netwerken opzetten zijn druk bezig. Mensen zijn druk bezig met zorgen, werken, woon-werkverkeer, het huishouden doen, relaties onderhouden en beheren, hobby’s hebben, hun gezondheid en welzijn behouden, en meer. Drukte heeft invloed op de hoeveelheid tijd en moeite die mensen aan de politiek besteden. Het heeft geen invloed op de mate waarin mensen recht hebben op democratische gelijkheid, en dat mag ook niet gebeuren.

Er is meer in het leven dan politiek. Dat zou voor de politiek van belang moeten zijn.

Ongelijke drukte kan niet worden geëlimineerd. Zelfs in een wereld van overvloed zullen sommige mensen er (bijvoorbeeld) voor kiezen om zelf voor hun gezin te zorgen in plaats van de baan te delen met professionele zorgverleners. Deze keuze laat minder tijd over voor politiek, net zoals er minder tijd overblijft voor andere bezigheden.

Het vermogen van de liberale democratie om werkelijk democratisch te zijn, hangt af van haar vermogen om alle stemmen te betrekken. Als mensen het te druk hebben met politiek, zullen hun stemmen gemist worden.

Wat vraagt ​​de democratie?

Elliott is van mening dat de democratie burgerparticipatie nodig heeft om te kunnen functioneren. Hij benadrukt dat we recht hebben op andere prioriteiten. Hij stelt dus dat mensen, hoewel ze de plicht hebben om deel te nemen aan de democratie, ook recht hebben op een minimaal eisend burgerschap. (pag. 83-84)

Veeleisendheid is een voortdurende zorg voor de democratische theorie (Elliott biedt nuttige samenvattingen van relevant werk), maar het is ook een oud verschijnsel. Benjamin Constant in De vrijheid van de Ouden vergeleken met die van de Modernen maakte zich daar twee eeuwen geleden zorgen over.

Constant zei dat de zorgen van de moderniteit – ‘vreedzaam genieten en particuliere onafhankelijkheid’ – strijden om tijd en aandacht met de oude (denk aan Griekse en Romeinse) ideeën van vrijheid als deelname aan het bestuur, de ‘actieve en constante deelname aan de collectieve macht. ” Hij was bang dat moderne mensen in de verleiding zouden komen om de taak om zichzelf te regeren op te geven en de taak aan een dictator over te dragen.

In dit boek maakt Elliott zich meer zorgen over een ‘aristocratie van activisten’ (p. 94) dan over een moderne Napoleon. Activisten hebben de tijd, middelen en interesse om politiek een groot deel van hun leven te maken. Mensen wier leven aan de politiek is gewijd, zijn niet representatief voor de gemiddelde mens, en zeker niet representatief voor mensen die het te druk hebben met de politiek.

Mensen met deze rijkdom aan tijd, middelen en interesse behoren tot de voornaamste voorstanders van democratische hervormingen die extra eisen stellen aan de democratische participatie.

De minder veeleisende democratie komt tegemoet aan de huidige zorg van Elliott en aan de oude van Constant. De opportuniteitskosten van politieke participatie moeten worden verlaagd om het gemakkelijker te maken aan de verplichtingen van de liberale democratie te voldoen. Het kan ook de relatieve invloed van de gemiddelde burger verbeteren.

Elliott verwerpt de bewering dat democratie slechts het gehoorzamen van de wet vereist. (p. 17) Maar hij ontkent ook dat het vereist dat mensen buitengewone taken op zich nemen (nationale dienst) of gespecialiseerde rollen op zich nemen (activisten of journalisten). Elliotts voorgestelde model van democratisch burgerschap is gebaseerd op een basis van wat nodig is en mogelijk is voor gewone burgers. Hij streeft er niet naar om iedereen op een hoog niveau te laten participeren, maar om de democratische participatie onder de minst betrokken burgers op een minimaal niveau te brengen.

Elliott noemt zijn minimumnorm ‘stand-by burgerschap’ en bestaat uit drie delen. (p. 100) Kiezers moeten (1) kritische aandacht besteden aan de politiek en (2) over de ‘burgerschapsvaardigheden’ beschikken die nodig zijn voor deelname. Door aandacht en burgerschapsvaardigheden kunnen stand-by-burgers (3) “opwaartse flexibiliteit” oefenen – om hun betrokkenheid te vergroten wanneer dat nodig is.

Burgerschap voor drukke mensen

Kritische aandacht betekent dat burgers zich bewust moeten zijn van de grote vraagstukken en actoren in de politiek. Dit bewustzijn is noodzakelijk voor het opbouwen van burgerschapsvaardigheden en het vergroten van de participatie wanneer dat nodig is. (pag. 100)

Elliott maakt zich zorgen over politiek ‘niet-gesocialiseerde’ burgers, die niet weten wat er aan de hand is of hoe ze moeten deelnemen. Een gebrek aan politieke socialisatie is voor Elliott niet louter een persoonlijk falen. Hij beweert dat niet-gesocialiseerde burgers externe effecten creëren. Ze zijn gevoeliger voor ondemocratische argumenten die de voordelen van de democratie buiten beschouwing laten of beloften doen die democratische instellingen niet kunnen waarmaken. Politiek niet-gesocialiseerde burgers lopen het grootste risico de bonapartistische despoten van Constant te steunen. Daarnaast zijn ze niet in staat om het onrecht in hun gemeenschap te zien, erop te reageren en het te vermijden.

Elliott geeft toe dat burgers ethisch kunnen beslissen om niet aan de politiek deel te nemen. Maar hij eist dat ze die beslissing kritisch nemen, wat op zijn minst enige aandacht vereist.

Elliott’s burgervaardigheden zijn weten wanneer en hoe je moet stemmen en het begrijpen van democratische instellingen en wat ze wel (of niet) kunnen bereiken. Deze vaardigheden verlagen de kosten van toekomstige deelname, waardoor de bereidheid van burgers toeneemt. Ze helpen ook burgers te inenten tegen demagogie.

Niet-participatie ontslaat burgers niet van het nodig hebben van burgervaardigheden. Zonder burgervaardigheden zullen degenen die besluiten zich af te melden voor de politiek niet bereid zijn hun betrokkenheid op te voeren als ze “door de realiteit worden overvallen” (p. 113) en beseffen dat er politieke actie nodig is.

“Opwaartse flexibiliteit” is van belang wanneer burgers merken dat iets meer actie vereist dan normaal. Dit kan het geval zijn als er sprake is van een echte democratiecrisis, of gewoon als een kwestie te urgent wordt om te negeren. Er is kritische aandacht nodig om te beseffen dat er meer werk nodig is. Om dat werk te kunnen doen, zijn burgervaardigheden nodig.

Opwaartse flexibiliteit is van cruciaal belang om de democratie minder veeleisend te maken. Het stelt burgers in staat zich in normale tijden ‘af te trekken’ en aandacht te besteden aan politieke kwesties en cycli, zonder altijd de tijd en aandacht te besteden aan de politiek waar de crisis om vraagt.

Focus op inclusieve instellingen

Elliott is geïnteresseerd in hoe instellingen stand-by burgerschap kunnen aanmoedigen (of ontmoedigen). Deel II van zijn boek beschouwt de kosten en baten van verschillende institutionele ontwerpen met het oog op drukte. Dit is waardevol voor iedereen die de zorgen van Constant over moderne burgers die hun deelname aan het bestuur verwaarlozen ter harte neemt.

Elliott introduceert al vroeg in het boek een onderwerp dat de ‘paradox van empowerment’ wordt genoemd. (p. 6) Dit wordt het best geïllustreerd met een voorbeeld: democratische enthousiastelingen die zich zorgen maken over een gebrek aan participatie, proberen het probleem op te lossen door meer mogelijkheden tot participatie te introduceren, zoals minipublieken die burgers uitnodigen om over moeilijke kwesties te beraadslagen, meer lokale openbare bijeenkomsten, of een directere stemming over beleid.

De theorie achter deze nieuwe instellingen is dat ze nieuwe wegen creëren om de politiek in te gaan. Maar tenzij de toetredingsdrempels voor participatie ook worden verlaagd, dezelfde mensen die het te druk hadden om deel te nemen aan de bestaande democratische instellingen hebben het nog steeds te druk. Deze nieuwe mogelijkheden voor participatie zullen dus worden gedomineerd door degenen die al deelnemen, waardoor hun invloed op het democratische systeem wordt versterkt.

In plaats van instellingen toe te voegen, pleit Elliott voor instellingen die ‘participatie goedkoop en gemakkelijk maken en die de politiek begrijpelijk maken’.

Elliott concentreert zich op verkiezingen, en die kunnen illustreren hoe hij over instituties denkt. Verkiezingen zijn een vrijwel universele politieke ervaring. Omdat bijna iedereen meedoet (al is het maar door erover te praten), gaan deze vaak gepaard met een periode van gedeeld sociaal bewustzijn, waardoor het voor mensen gemakkelijker wordt om op de hoogte te blijven via gewone sociale interactie – letterlijke politieke socialisatie.

Verkiezingen zijn ook een tijd waarin activisten niet alleen bepaalde belangen nastreven, maar ook een algemene publieke dienst verlenen door andere kiezers voor te lichten over hoe, wanneer en waar ze moeten stemmen. Activisten kunnen ook de stemkosten verlagen, bijvoorbeeld door ritten naar de stembus aan te bieden.

Tijdens verkiezingen kunnen partijen en kandidaten uit eigenbelang worden aangemoedigd om kiezers te informeren over wat zij zullen doen als zij verkozen worden. Ze kunnen ook de beweringen en beloften van hun tegenstander controleren. Op deze manieren kunnen zij kiezers informeren.

Verkiezingen kan doe deze dingen. Maar dat is niet noodzakelijkerwijs het geval; in de praktijk vaak niet. Elliott legt uit hoe niet-competitieve verkiezingen partijen of kandidaten aanmoedigen om alleen met hun basis te spreken, of zelfs met hen samen te werken dehun oppositie mobiliseren. Verkiezingsprocessen die de registratie van kiezers of het uitbrengen van een stem bemoeilijken, kunnen ook drukbezette mensen verdrijven.

Eén ding dat verkiezingen altijd doen, is gelijke invloed geven bij het nemen van de uiteindelijke beslissing: één stem. Eén persoon-één-stem brengt de politieke participatie op een manier die intensievere democratische hervormingen eenvoudigweg niet mogelijk maken. Wat er verder ook tegen verkiezingen kan worden gezegd, dit voordeel blijft bestaan.

Dat wil niet zeggen dat alle door Elliott voorgestelde hervormingen de klassieke liberalen zullen plezieren. Om een ​​voorbeeld te noemen: we zijn het niet eens over het empirische bewijs en de wettigheid van de verplichte stemming, zelfs daar waar (zoals in het voorstel van Elliott) opt-out goedkoop en gemakkelijk is.

Maar deze meningsverschillen geven meer voldoening dan de discussie over democratie vaak heeft gevoeld in klassieke liberale kringen. Te vaak wijzen we op manieren waarop de democratie niet perfect is en blijven we daar bij, omdat we er niet in slagen het punt duidelijk te maken. Dit heeft sommigen ertoe gebracht te concluderen dat klassieke liberalen als blok tegen de democratie zijn, terwijl velen van ons dat niet zijn.

Elliotts interesse in het verbeteren van de democratie zou de aandacht moeten trekken van klassieke liberalen die zich bekommeren om Constants moderne vrijheid en democratische vrede, inclusie en gelijkheid. Perfectie is geen optie, maar verbetering wel.

Voetnoten

[1] Kevin Elliott (2023). Democratie voor drukke mensen. Universiteit van Chicago Press, 2023.

[2] De vrijheid van de ouden vergeleken met die van de modernen (1819), van Benjamin Constant. Online Bibliotheek van Vrijheid.

[3] Elliott, blz. 54-57. Te rechtvaardigen apathie kan reflecterend zijn (zorgvuldig overwogen) of een tijdelijke, heilzame breuk met de politiek. Hoe het ook zij, het is onverenigbaar met volledige onoplettendheid voor de politiek.

[4] Deze zin komt niet uit het boek van Elliott, maar uit een lezing over het boek die hier te vinden is: RGCS-lezing: Kevin Elliott (Yale), “Democratie voor drukke mensen.” 14 maart 2024. YouTube.

[5] Elliott bespreekt instellingen die participatie aanmoedigen (verplicht stemmen, gemakkelijke kiezersregistratie, flexibele stemtijden, voorspelbare verkiezingsdata), de politiek begrijpelijk maken (duidelijke verantwoordingslijnen, politieke partijen) en het concurrentievermogen verbeteren (proportionele vertegenwoordiging, open stemtoegang). De redenering van Elliott levert in elk geval bewijzen en argumenten op waarvan klassieke liberalen, die geen democratische theoretici zijn, zich misschien niet bewust zijn.