JINJA, Oeganda – De afgelopen zes maanden heeft Armstrong Muhoozi hard gewerkt. Hij sleept zijn honkbaluitrusting ongeveer anderhalve kilometer bergopwaarts van zijn bouwvallige huis naar een ruig, hobbelig veld bij de Masese Co-Education Primary School. Soms maakt de 17-jarige deze stoffige tocht twee keer per dag, waarbij hij zich inzet voor het perfectioneren van zijn backhand op grondballen, het creëren van scheiding tussen zijn bovenste en onderste helft bij swings vanaf de tee, en het versterken van zijn toch al laserachtige arm door middel van een regime. van reguliere oefeningen. Hij gaat naar een plaatselijke sportschool waar hij, voor het equivalent van $ 1,35 per sessie, een reeks explosieve medicijnbalworpen, dynamische schouderoefeningen en steeds zwaardere squats doorloopt, zelfs als hij zich geen volledige maaltijden kan veroorloven.
‘s Nachts ligt hij op een matras op de vloer van een kamer die hij deelt met zijn familie (zijn moeder en vijf broers en zussen en neven en nichten) met de gloed van zijn telefoon op zijn gezicht terwijl hij het internet afspeurt naar videobeelden van de swing van zijn idool, Mike Trout.
Toen tieners van over de hele wereld zich woensdag op de eerste dag van de internationale ondertekeningsperiode bij MLB-organisaties voegden, kwamen die familieleden – maar ook ooms, tantes, nog meer neven, zijn grootmoeder en teamgenoten – bijeen in een compleet andere setting.
Een feestelijke boottocht op de Nijl.
Een uur later zat het gezin rond een L-vormige tafel in een restaurant in zijn geboorteplaats Jinja, een stad met 93.000 inwoners, 90 kilometer ten oosten van Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Muhoozi droeg een frisse, witte trui terwijl hij voor een spandoek zat met de zwart-gouden logo’s van zijn nieuwe club en de zwart-rood-gouden vlag van zijn thuisland, en drukte zijn naam minutieus op een contract bij de Pittsburgh Pirates. Zijn tekenbonus van $45.000 is bijna 70 keer het gemiddelde jaarinkomen van zijn landgenoten.
Het is pas de vijfde speler uit dit Oost-Afrikaanse land die tekent bij een MLB-organisatie en de speler op de tweede plaats. Het tekenen van deze zevenjarige minor league-deal is de eerste stap in wat Muhoozi hoopt dat een honkbalreis zal zijn die hem meeneemt van een geïmproviseerd veld met uitzicht op de Nijl halverwege de wereld tot aan de oevers van de Allegheny.
Met een haar van minder dan 1,80 meter is Muhoozi geen kolossaal exemplaar dat je niet mag missen. Omdat hij in Oeganda woont – waar honkbal grotendeels onbekend blijft, velden en uitrusting schaars blijven, en competities en teams lukraak en onregelmatig zijn – heeft hij niet te maken gehad met de uitdaging van pitching op hoog niveau waar Amerikaanse spelers in reiscompetities in hun tienerjaren mee hebben gevochten. Het is op het eerste gezicht niet duidelijk waarom hij binnenkort aan boord van een vliegtuig zal stappen naar het Dominicaanse complex van de Pirates. Maar hij maakt het snel duidelijk.
De jongen heeft een kanon: hij gooit lang over de lengte van een voetbalveld voordat hij naar het scherm van een werper kraait en ballen ontkurkt die meer dan 150 km per uur registreren op handradargeweren. Hij sprint langs de maisstengels die het buitenveld omlijnen, en gooit dan met zachte werpballen in de richting van loeiende koeien.
De tools van Muhoozi kwamen voor het eerst onder de aandacht van Pirates internationale scout Tom Gillespie, die begin vorig jaar een video kreeg toegestuurd. Hij was zo geïntrigeerd door wat hij op het scherm zag, dat hij plannen maakte om drie dagen persoonlijk met hem door te brengen tijdens zijn volgende reis naar Afrika, enkele maanden later.
“Wat ik in de video zag… hij kwam zo snel uit de doos”, zei Gillespie. “Ik kon de explosiviteit zien. Ik kon de snelheid en de snelheid van de knuppel zien, en ik dacht: ‘die dingen zullen zich vertalen.’
Oeganda lijkt misschien een verrassende plek voor honkbaltalent om tot bloei te komen. Het grootste deel van de bevolking heeft nog nooit een honkbalveld gezien, en velen hier hebben geen idee dat het spel binnen hun grenzen wordt gespeeld. Maar hier, waar grofweg de helft van de bevolking in armoede leeft, is er een academie die wordt gerund door het rijkste honkbalteam, de Los Angeles Dodgers.
De academie, bij lokale spelers en coaches bekend als ‘het complex’, bevindt zich achter een blauw-wit geschilderde muur in Mpigi, 136 kilometer ten westen van Jinja. Het complex is het enige in zijn soort in Oeganda en lijkt op de academies van grote liga-organisaties in de Dominicaanse Republiek: een combinatie van academische en honkbalschool, waar spelers wonen, naar school gaan en met elkaar concurreren vanaf hun tienerjaren. via de middelbare school.
Honkbal werd oorspronkelijk in de jaren negentig in Oeganda geïntroduceerd door coaches uit de VS en Japan te bezoeken. In 2002 hielp Richard Stanley, een Amerikaans chemisch ingenieur en voormalig mede-eigenaar van het toenmalige Double-A-filiaal Trenton Thunder van de New York Yankees, bij het opzetten van een Little League-programma in het land terwijl hij daar als vrijwilliger werkte. Hij lanceerde een programma dat zou leiden tot de bouw van een honkbalacademie, de Allen VR Stanley Secondary School. Spelers van de school vormden een team dat naar Williamsport, Pa, reisde om deel te nemen aan de Little League World Series 2015. Een groot deel van de school werd in 2019 de Dodgers-academie.
Muhoozi zwaait met een zandzak tijdens een van zijn reguliere trainingen in een plaatselijke sportschool in Jinja. (Greg Presto – speciaal voor The Athletic)
Honkbal groeide ook in andere delen van het land: in Luwero bijvoorbeeld, twee uur ten noorden van Kampala, zijn er meerdere velden voor basisscholen waar maar liefst 50 kinderen elke dag samenkomen om te oefenen. Die velden hebben drie van de vier andere spelers voortgebracht die bij MLB-organisaties hebben getekend: Ben Serunkuma en Umar Male, die in 2022 bij de Dodgers tekenden, en David Matoma, een Pirates-prospect die in 2023 tekende.
Die spelers, evenals Muhoozi, gingen allemaal eerst door ‘het complex’. De locatie van de Dodgers blijft hier het epicentrum van honkbalmogelijkheden, wat spelers op hun hoede kan maken voor contact van buitenaf met scouts van andere organisaties zoals Gillespie.
Ondanks deze vrees zegt Muhoozi dat zijn vier jaar aan de academie, die in januari 2020 begonnen toen hij twaalf was, een geschenk uit de hemel waren.
“Daar kon ik groot worden”, zei hij. “Ik heb goed gegeten. Ik heb goed geslapen. Ik heb goed gegymd.” Het was heel anders dan zijn thuisleven in Jinja.
Jinja ligt aan de noordelijke oever van het Victoriameer. Omdat de bron van de Nijl door de stad stroomt, trekt het gebied toeristen aan die komen om over de stroomversnellingen van de rivier te raften en bungeejumpen over het water, en herbergt het internationale liefdadigheidsorganisaties en missionarissen die zich buiten het drukke verkeer van Kampala willen vestigen.
Als u een van de vele rotondes langs de hoofdweg verlaat, is het slechts een paar honderd meter via een modderige weg naar het huis van Muhoozi. Het huis is gemaakt van ruw hout en golfplaten op een cementplaat. Buiten verstoppen een handjevol honden en de moedergeit van het gezin zich met haar nestje pasgeborenen voor de brandende zon in de schaduw van het betonnen gebouw ernaast.
Het huis wordt verlicht door een zwakke lamp op zonne-energie. De hoofdruimte is zowel een keuken als een leefruimte, met kapotte bankframes waarin plastic stoelen zijn geplaatst op de plaats waar vroeger de kussens stonden. Mahoozi’s neven en broers en zussen maken de afwas schoon na hun dagelijkse maaltijd, of gebruiken gebruikte doppen voor waterflessen om ludo te spelen, een populair bordspel dat doet denken aan ‘Trouble’. Het gezin slaapt allemaal in dezelfde kamer, achter een ander gordijn, op matrassen op de grond.
‘Het is moeilijk,’ zei Muhoozi. ‘Op een dag kun je één keer eten, dat is geen garantie… de situatie thuis is niet zo goed. Het huis… verkeert in een slechte staat.”
Muhoozi (rechtsachter met pet) komt samen met familie in zijn huis in Jinja. (Greg Presto – speciaal voor The Athletic)
Het huis is eigenlijk eigendom van Muhoozi’s grootmoeder, Atseko Odhakia. Muhoozi, zijn moeder en zijn broers en zussen wonen hier al sinds hij een peuter was, toen zijn vader vertrok. Hij weet niet waarom: zijn moeder praat er niet graag over. Muhoozi’s vader keerde een keer terug, toen hij een jaar of vijf was, en nam Armstrongs oudere zus weg van de familie. Armstrong heeft zijn zus en vader sindsdien niet meer gezien.
Muhoozi beschouwt zijn vader als overleden, “omdat ik hem niet in mijn leven wil betrekken. Ik wil geen complicaties meer.”
De verlatenheid zorgde voor veel complicaties voor Muhoozi, zijn broers en zussen en zijn moeder, Caroline Onziru. De 46-jarige moest verhuizen naar dit huis, eigendom van haar moeder. Elke ochtend probeert ze rondreizend werk als haarstylist bij elkaar te schrapen; op een goede dag zou ze misschien 60.000 shilling mee naar huis kunnen nemen, iets minder dan $20. Muhoozi’s grootmoeder veegt de vloeren van hun kerk – soms met de hulp van Armstrong – voor ongeveer $ 10.
“Mijn leven is zwaar, en ik vind het helemaal niet leuk”, zei Onziru. “Ik heb zoveel geleden.”
Zonder geld voor schoolgeld of consistente maaltijden, en zonder vaderfiguur voor haar kinderen, wendde Onziru zich tot haar drie broers voor hulp. Twee van hen wonen in de huizen naast Muhoozi.
“Deze kinderen kwamen als een geschenk, en wij nemen ze als een geschenk. Wij staan achter hen…we zullen proberen hen onderwijs te geven,” zei Joseph Baguma, een van Muhoozi’s ooms. Baguma zei dat hij probeerde de rustige, stoere jongen te doordrenken met levenslessen van respect voor anderen.
Muhoozi’s moeder zegt dat de jonge Armstrong niet speels was, maar ‘mysterieus. [He] had een missie in hart en nieren.”
Deze vastberaden jongen liep elke ochtend een halve mijl naar de Jinja Army Primary Boarding School. Op een dag in mei 2019 kwamen vertegenwoordigers van de Dodgers naar school en hielden een try-out. Het was de eerste keer dat Muhoozi ooit een honkbal vasthield of met een knuppel zwaaide.
“De knuppel was erg zwaar. Het voelde ongemakkelijk. Ik sloeg de ballen niet omdat alles anders was dan ik had verwacht. Ik was gewend cricket te spelen”, zei hij. “De bal was licht, maar moeilijk te gooien.”
De verkenners van de Dodgers hielden echter van iets dat hij deed: het jaar daarop was hij op het complex.
In januari 2024 studeerde de inmiddels tiener al bijna vier jaar aan de academie. Hij zag Male, Serunkuma en een andere vriend, Allen Ajoti, tijdens zijn ambtstermijn tekenen bij de Dodgers. Muhoozi blonk daar uit: hij behoorde tot de beste van zijn klas wat betreft cijfers en slaggemiddelde en werd geklokt door een bal met een snelheid van 96 mijl per uur op een scherm te schieten.
Maar de coaches op de academie wilden dat hij werper zou worden, nadat ze hem eerst hadden gevraagd catcher te worden. Hij weigerde en sprak vervolgens met Gillespie, die de eerste video had gezien die hem via WhatsApp was toegestuurd – op dezelfde manier waarop hij Matoma had gevonden, de eerste Oegandese ondertekenaar van de Pirates.
Muhoozi’s snelheid sprong eruit bij Gillespie. Toen hij de prospect in mei persoonlijk ontmoette, kwamen zijn tools overeen met de video.
Met de verzekering van Gillespie dat hij in januari 2025 zou worden getekend, verliet Muhoozi de academie en zag hij (voorlopig) af van de examens waarmee hij de middelbare school had kunnen afmaken. Hij ging terug naar huis, naar Jinja, om te werken en te wachten op zijn handtekeningdag, terwijl hij de heuvel op en af liep naar de Masese-school, en Gillespie en anderen doorspekte met video’s en sms’jes waarin hij vroeg om kritiek te leveren op zijn swing en zijn veldvorm.
Gillespie denkt dat Muhoozi een tweede of derde honkman zou kunnen zijn, maar met zijn snelheid en arm zou hij in het middenveld terecht kunnen komen. Muhoozi’s werkethiek en coachbaarheid, gecombineerd met zijn talent, overtuigden Gillespie ervan dat hij de beste Oegandese positiespeler was die hij ooit had gescout.
Muhoozi’s grootmoeder Atseko Odhakia (links), Muhoozi (midden) en zijn moeder Carloine Onziru (rechts) vieren zijn ondertekening bij de Pittsburgh Pirates. (Greg Presto – speciaal voor The Athletic)
“Elke keer dat hij advies krijgt, probeert hij het meteen in de praktijk te brengen, en doet dat effectief”, zegt Gillespie. “Wat zijn omgeving ook is, elke dag wordt hij wakker en probeert hij erachter te komen hoe hij beter kan worden.”
Binnen een paar dagen zal die setting de Pirates-setting zijn. 46 hectare groot Dominicaanse complex in El Toro. Muhoozi heeft zijn onderzoek de afgelopen maanden al gedaan, waarbij hij ChatGPT gebruikte om meer te weten te komen over de beste vooruitzichten van de Pirates in het land: zijn toekomstige teamgenoten, maar ook zijn toekomstige concurrentie in de organisatie.
En wanneer hij terugkeert naar Jinja, heeft de missiegedreven tiener een ander doel voor zijn tijd in Oeganda: zijn tekenbonus van de Pirates gebruiken om voor zijn moeder haar eigen huis te bouwen.
“Mijn droom is om haar gelukkig te maken”, zei Muhoozi. “Arm zijn is geen slechte zaak, maar het geeft je motivatie, zodat je een stap verder kunt gaan… Ik wil ervoor zorgen dat mijn gezin in een goede staat verkeert.”
(Topfoto’s van Armstrong Muhoozi: Greg Presto/speciaal voor The Athletic)