OBAN, Schotland – Je wordt geboren in een wereld omringd door verwondering, terwijl je de achterdeur van het huis van de greenskeeper, jouw huis, uitloopt en omhoog kijkt naar de bergachtige 12e fairway in de hoop ooit die klim te maken. Je gaat de stad in en tuurt naar de hoefijzervormige baai van Oban, beschermd door de heuvels van het eiland Kerrera, net voor het eiland Mull. Ontzag is jouw norm. Schoonheid is je basis. Dus hoe ver je ook komt, hoeveel je gave je ook naar alle uithoeken van de wereld brengt en je een weelderige levensstijl en verbijsterende kansen biedt, het voelt gewoon niet helemaal goed. Je verlangt naar normaal. Jouw normaal.
Je wint toernooien in Cyprus en Italië. Je speelt in een Ryder Cup. Jij maakt de PGA Tour. Het geweldige spel neemt je mee naar plaatsen, en het voelt gepast om je aan je toekomst te wijden door naar Florida te verhuizen. Er komt in veel levens een punt waarop je moet kiezen of thuis is wie je bent, of dat thuis is wat jou naar je potentieel stuwt.
Je strijdt voor een PGA-kampioenschap. Twee weken later win je je eerste PGA Tour-evenement. Je leven wordt alles waar je van droomde.
Maar je bent niet gelukkig.
Je verlangt naar het clubhuis van de Glencruitten Golf Club, de gezellige kleine hut van één verdieping in Oban waar een verslaggever binnen kan lopen en acht mannen kan aantreffen die achterover leunen in een halve cirkel van stoelen, met een pint in de hand op dinsdagmiddag, glimlachend naar boven terwijl hen wordt gevraagd of ze Bob Macintyre kennen.
“Bob wie?” vraagt een man met wit haar met een strak gezicht.
Bob Macintyre. De trots van Schots golf. De 27-jarige lefty ontwikkelt zich tot een van de betere golfers ter wereld.
“Wie is hij?” vraagt de man opnieuw.
Neil Armor blijft staren totdat hij zijn telefoon tevoorschijn haalt, waarop al een foto staat van de jongensachtige Macintyre met zachte gelaatstrekken in een slank, goed op maat gemaakt pak, die de dag ervoor in de Royal Box op Wimbledon zat. Ze geven de telefoon door en grinniken zoals lieve vrienden en familie doen wanneer ze een lid van de stam vernederen die groot is geworden. Ja, ze kennen Macintyre maar al te goed. Dit zijn de mannen die Bob, de zoon van Dougie de greenskeeper, hebben zien opgroeien in Glencruitten. Ze keken hoe hij het spel ‘als een kleine jongen’ leerde terwijl hij Glencruitten’s vier holes aan de andere kant van de weg in een constante lus speelde totdat Dougie voelde dat hij klaar was voor de rest. Ze zagen hem op twaalfjarige leeftijd een hole-in-one slaan en vier jaar op rij het lokale juniorentoernooi winnen. Ze brachten hem naar toernooien en sommigen hielpen financieel als dat nodig was. Ze spelen shinty met hem bij Oban Celtic en schreeuwen om de scones van zijn moeder Carol.
‘Ja, hij is een geweldige jongen,’ zegt Neil MacDougall. “Goed gefundeerd. Aardige jonge knul.”
Dit is de reden waarom Bob Macintyre niet blij is. Hij woont in Orlando. Hij is lid van de prestigieuze Isleworth Golf and Country Club. Alleen al de afgelopen zeven maanden heeft hij drie miljoen dollar verdiend. Maar het is gewoon anders. Het is minder gemeenschappelijk. In Amerika reizen de profs in teams met hun swingcoach, fysiotherapeut, psycholoog, manager enzovoort. Het is een bedrijf. Terwijl ze in Europa aankwamen, reisden ze met andere professionals ‘s avonds door en leerden ze de meeste avonden over elkaars leven tijdens de lunch in het clubhuis of tijdens het diner en de drankjes. Hij geeft toe dat hij en zijn vriendin Shannon zich eenzaam voelen.
Een tafereel in Oban, een stad met 8.000 inwoners. (Brody Miller / De atletische)
Hij gaat terug naar huis wanneer hij maar kan, en brengt drie weken door in Oban voordat hij doorbreekt op de Canadian Open in juni. In plaats van die overwinning mee te nemen naar het kenmerkende evenement, de Memorial, vloog hij de week daarop meteen terug naar huis voor een feestje.
Deze week speelt Macintyre de Scottish Open in North Berwick voordat hij naar Royal Troon vertrekt voor een Open Kampioenschap in Schotland. Dus terwijl Macintyre zich verscheurd voelt tussen de twee parallelle paden van wie hij werkelijk is – terwijl hij probeert te beslissen waar hij zijn leven wil doorbrengen – voelde ik me genoodzaakt om van Edinburgh naar dit kleine vissersdorpje aan de westkust van Schotland te rijden om waarom deze stad met 8.000 inwoners zo’n greep op de man heeft. We hebben iets over thuis geleerd.
“Ik merk gewoon dat ik weer met beide benen op de grond word gezet…”, zegt Macintyre. “Als ik terugga naar Oban, word ik behandeld als Bob, een van de jongens, en niet als Robert Macintyre, de golfer. Ik denk dat het zo moet zijn.”
Het moment is nu viraal gegaan – je hebt het zeker gezien – maar bekijk het nog eens, vooral de minuut voordat de microfoon naar Dougie Macintyre gaat. Hij zweefde op een paar meter afstand van zijn zoon en scande langzaam zijn hoofd rond het tafereel in Hamilton, Ontario. Hij keek vol ontzag toen hij de eerste PGA Tour-overwinning van zijn zoon in zich opnam terwijl hij zijn clubs in de hand had. Macintyre had alleen voor de Canadian Open een caddie nodig. De meeste caddies wilden geen optreden van een week, dus belde hij zijn vader in Oban. Dougie stapte op een vlucht naar Ottawa. Vijf dagen later waren ze overwinnaars. Samen.
Toen CBS-verslaggever Amanda Balionis naar Dougie gebaarde om hem een vraag te stellen, leek hij een beetje achteruit te gaan. Hij is geen prater. Maar Dougie was, of hij het nu leuk vond of niet, het verhaal van de week. Misschien zelfs meer dan zijn zoon. Ze ging naar de andere kant en hield hem in het nauw. Hij kon de woorden nauwelijks uitbrengen.
“Ongelooflijk. Ik ben een grasmaaier,’ zei Dougie, terwijl hij even stopte om zich om te draaien en de tranen tegen te houden, terwijl Bob hem liefdevol op zijn hoofd klopte. ‘Geen caddie. Geen caddie. Eerlijk gezegd is het ongelooflijk.”
“Ik wilde dit winnen voor mijn vader.” ❤️
Robert MacIntyre sprak met ons @Amanda_Balionis over wat het betekende om de overwinning te behalen @RBCCanadianOpen met zijn vader op de tas. pic.twitter.com/aMeTEgDdEz
— Golf op CBS ⛳ (@GolfonCBS) 2 juni 2024
Thuis zaten ze samen in het clubhuis te kijken en te juichen. Ze wisten hoe surrealistisch dit was voor Dougie, die meer is dan een grasmaaier. Ze wisten hoe bijzonder. Dougie was een atleet, een geweldige speler, maar ook goed in voetbal en golf. Hij had niet de financiën om er achteraan te gaan. Hij werd greenskeeper bij Glencruitten en voedde vier kinderen op in het huis bij hole 12 en bracht ook pleegkinderen binnen. De twee oudere zussen van Bob waren ervaren ruiters, en ze brachten ook offers om Bob de kans te geven. Bob was degene die de kans kreeg om meer te doen, en Dougie coachte hem.
‘Hij was de enige,’ zei Armor. “Je hoort andere mensen zeggen dat ze Bob hebben gecoacht, maar dat hebben ze niet gedaan. Bobs vader heeft hem gecoacht.”
Op deze dinsdag zat Dougie op de maaier het gras te maaien op een slechte dag met Schots weer. De baan is een beest, een korte maar absurd heuvelachtige 18 holes met steile hellingen en krappe fairways. “Je kunt zien hoe Bob zo goed werd”, zei clubcaptain Kenny Devine. Ze hebben slechts drie maaiers en de uitrusting is aan vernieuwing toe. Dougie klaagt niet. Hij sprong van de maaier toen hij een vreemdeling zag naderen. Hij is er inmiddels aan gewend dat verslaggevers hier zijn, maar hij is er niet aan gewend.
Hij werd alleen maar rood om te glimlachen en op de liefste manier te zeggen: ‘Nee, nee, ik doe geen interviews. Voel je vrij om met iemand te praten. Ik weet gewoon niet… ja… het spijt me.’
Dougie en Carol voedden hun kinderen bescheiden op. Macintyre kon niet veel juniorgolf spelen omdat ze het niet konden betalen. Leden brachten hem om de beurt naar de evenementen waar hij kon spelen en sommigen droegen zijn tas. Het opvoeden van een golfer was een gemeenschappelijke onderneming, maar het betekende dat ze er allemaal deel van uitmaakten.
James Forgrieve was hier op zichzelf een geweldige golfer en een prominente figuur in de omgeving. Toen hem werd gevraagd hoe een jonge Macintyre was, grapte hij droogjes: ‘O, een brutale…’ voordat hij lachte en zichzelf corrigeerde. “Nee nee, altijd een heel rustige jongen.”
“James steunde Bob en alle junioren echt”, zei zijn neef Duncan Forgrieve. “Toen Bob doorkwam en het misschien niet zo goed ging, hebben veel mensen hem op verschillende manieren geholpen en James behoort tot die categorie.”
Het is niet de norm dat een golfer zo trots is op zijn huis. Ze worden misschien door de starter aangekondigd als afkomstig uit hun stad of praten er liefdevol over, maar ze wonen nu allemaal in Florida of Arizona. Weinigen voelen zich zo verweven met thuis als Macintyre. Het vormt de kern van zijn identiteit – Bob uit Oban – en het werkt in beide richtingen. Macintyre heeft geholpen de plaats op de kaart te zetten. Het is een kleine badplaats, een tussenstop voor toeristen op weg naar de eilanden in het noordwesten. Het heeft een sterke visindustrie en prachtige locaties zoals McCaig’s Tower, die is gemaakt van Bonawe-graniet en uitkijkt over de stad en de baai. Plotseling profileert het zich als ‘The Home of Robert Macintyre’, met borden door de hele stad. Mensen komen alleen naar Glencruitten om op zijn thuisbaan te spelen. Schotland staat bekend om zijn golfmogelijkheden, maar in de kern is Oban meer een schimmige stad. Het is een fysiek, intens spel. Duncan omschreef het als ‘hockey zonder regels’, en Macintyre speelt nog steeds voor Oban Celtic. Hij leerde een paar jaar geleden geen sieraden om te houden toen deze vast kwamen te zitten en bijna zijn vinger eraf haalden.
“Ja, heel goed. Heel goed”, aldus Duncan. “Hij is sterk en vastberaden. Vindingrijk.”
“En opvliegend!” schreeuwde een andere man door de bar.
Dit zijn de mensen van Macintyre. Toen hij de laatste automatische kwalificatieplek voor de Ryder Cup 2023 verdiende, vloog hij er 15-20 naar Rome en zette ze in een villa. In plaats van privé terug te vliegen zoals de meeste van zijn collega’s zouden doen, schakelde hij over op een commerciële vlucht en vloog met de bemanning naar huis. Toen ze terugkwamen, ging Macintyre met de beker van school naar school in de omgeving om te spreken en het aan de kinderen te laten zien. Die avond hadden ze een feest in Glencruitten waar een band speelde en iedereen poseerde voor de foto, terwijl Macintyre de hele nacht vrolijk lachte.
‘Het was een goede cèilidh aan de westkust,’ zei Duncan.
Maar toen Macintyre dit jaar Oban verliet om voor het eerst fulltime op de PGA Tour in Amerika te spelen, verdween de heimwee niet. Hij ging zoveel mogelijk heen en weer. Hij verduidelijkte dat hij geen ernstige geestelijke gezondheidsproblemen had, maar “ik had gewoon niet mijn mojo.” Er was altijd een terugkeer naar Oban voor nodig om zijn spel op gang te brengen. Je kon niet anders dan je afvragen of het duurzaam was.
‘Hij heeft nog steeds kleine spreuken,’ zei James. ‘Als hij de vriendin daar niet heeft of zoiets, is hij een beetje een eenling. Hij is een sociale jongen, maar soms ook een eenling. Het enige waar hij naar uitkijkt, is naar huis gaan.”
Hier is hij, terug in Schotland bij zijn nationale open, zittend in een argylehoed om een lokale stichting te vertegenwoordigen en klaar om met een stel verslaggevers te spreken. Hij ziet een verzameling ervaren Schotse verslaggevers op de eerste rij. ‘Daar is hij,’ zegt hij glimlachend tegen iemand. Hij voelt zich hier op zijn gemak.
Hij vertelt dat hij onlangs weer naar huis is gegaan, dat hij, als hij thuis is, geen club ophaalt en helemaal niet veel uitgaat. Hij zakt gewoon weg in de normaliteit van thuis, eet wat van Carol’s baksels (na een van zijn eerste overwinningen kocht hij een nieuwe keuken voor zijn moeder) en lunchte met de jongens van Glencruitten.
Maar hij wordt gevraagd naar Florida. Over hoe hij probeert om van Florida een nieuw thuis te maken, terwijl hij verbonden blijft met de plek die hem gemaakt heeft.
“Mijn huur is omhoog, denk ik eind augustus, en eerlijk gezegd denk ik niet dat ik hem zal verlengen”, zegt Macintyre. “Schotland is mijn thuis, en ja, ik heb me bij Isleworth aangesloten. Dat zal altijd een plek zijn waar ik in de winter naartoe ga en oefen, maar er gaat niets boven thuis. Schotland, dit is waar ik wil zijn.”
Glencruitten Golfclub in Oban, Schotland. (Brody Miller / De atletische)
Hij blijft op de PGA Tour. Zijn terugkeer zal zijn professionele carrière niet veranderen. Misschien huurt hij tijdens de wintermaanden een huis in Florida, zodat hij meer kan oefenen, maar diep van binnen is het niet zijn thuis, en hij denkt ook niet dat dat ooit zo zal zijn.
In deze beslissing vond Macintyre het pad ertussenin. Thuis kan de plek zijn die je tegenhoudt. Comfort schept vertrouwen, maar comfort kan je er ook van weerhouden uit te groeien tot wie je hoort te zijn. Macintyre nam het risico. Hij verliet zijn huis en probeerde de sprong te wagen om een elitegolfer te worden. In werkelijkheid heeft het thuisfront Macintyre nooit tegengehouden. Oban, Glencruitten en alle mensen daar tussenin? Zij waren degenen die hem hier hebben gebracht. Zij zijn degenen die hem vooruit duwen.
Dus voordat ik terugreed naar Edinburgh, liep ik het parcours dat Bob Macintyre maakte. Het was afmattend maar mooi, een groen canvas vol angstaanjagende heuvels en uitdagende naderingsschoten. Twee Oban-mannen liepen de 12e fairway op, die aanvoelt alsof deze op een helling van 100 meter ligt. ‘Dit is de hole waar Bob heeft leren golfen!’ zei Declan Curran. Ze legden uit dat het een keuzeproces is, met risico’s en beloningen gebaseerd op het uitzoeken hoe je met de wind en de hoogte moet spelen.
Bob Macintyre groeide op en leerde hoe hij de keuzes moest maken om een geweldige golfer te worden. Deze keer koos hij voor Oban.
(Bovenste foto: Andrew Redington / Getty Images)